Mä metsän polkua kuljen
Mä metsän polkua kuljen
kesä-illalla aatteissain
ja riemusta rintani paisuu
ja ma laulelen, laulelen vain.
Tuoll’ lehdossa vaaran alla
oli kummia äskettäin,
niin vienoa, ihmeellistä
all’ lehvien vehreäin.
Minä miekkonen vain sen tiedän,
minä vain sekä muuan muu
ja lehdon lempivä kerttu
ja tuoksuva tuomipuu.
1896
Лесною тропинкой иду я
Лесною тропинкой иду я
под вечер в родимом краю.
Грудь полнится счастьем. Ликуя,
пою себе, знай, да пою.
В той роще под сопкой недавно
открылось таинственно мне,
как страсть разгорается плавно
в черемушной пышной листве.
Она, как и я, понимает,
что стало и с ней, и со мной.
Про нас лишь малиновка знает,
черемуха пахнет судьбой.
2008
Me kuljemme kaikki kuin sumussa täällä
Me kuljemme kaikki kuin sumussa täällä
me kuulemme ääniä kuutamo-yön,
me astumme hyllyvän sammalen päällä
ja illan on varjoa ihmisen syön.
Mut ääntä jos kaksi yhtehen laulaa
yön helmassa toistansa huhuilevaa
ja varjoa kaksi jos toistansa kaulaa –
se sentään, se sentään on ihanaa!
1898
Вместе мы ходим как будто в тумане
Вместе мы ходим как будто в тумане,
слушая гулкую лунную ночь,
мы, – на податливый мох наступая, –
тени людей, уходящие прочь.
Если две тени, сплетенные прочно,
вместе в два голоса вдруг запоют,
значит, в пространстве отзывчивой ночи
им уготовлен желанный приют.
2012
Rauha
Mitä on nää tuoksut mun ympärilläin?
Mitä on tämä hiljaisuus?
Mitä tietävi rauha mun sydämessäin
niin suuri ja outo ja uus?
Minä kuulen, kuin kukkaset kasvavat
ja metsässä puhuvat puut.
Minä luulen, nyt kypsyvät unelmat
ja toivot ja touot muut.
Kaikk' on niin hiljaa mun ympärilläin,
kaikk' on niin hellää ja hyvää.
Kukat suuret mun aukeevat sydämessäin
ja tuoksuvat rauhaa syvää.
1898
Покой
Ах, как странны вокруг ароматы и запахи,
что же значит сия тишина?
Может, в сердце сердечными каплями капает
неосознанная новизна?
Вижу я и цветов, и деревьев цветение,
слышу многоголосье листвы.
Все исчезли тревоги, и нету сомнения,
что сейчас созревают мечты.
Все так тихо в округе в минуты прозрения,
мне спокойно, и мне хорошо.
В сердце розы цветут, отмечая рождение,
новизну эту принял душой.
2012
Mieron nuotioilla
Yksi tuli sieltä ja toinen tuli täältä,
idästä, lännestä, pohjan päältä.
Yksi tuli hevosin ja välkkyvin valjain,
toinen tuli kävellen ja kyynärpäin paljain.
Eri oli matka ja eri oli määrä,
kellä oli oikea, kellä oli väärä.
Maantien varteen me yhdyimme yössä,
siinä oli toiset jo tulenteon työssä.
Kohta me istuimme veljien lailla
ympäri valkean, huolia vailla.
Sanaleikit lensi ja eväsviinat kulki,
toisen suu jo odotti, kun toinen suunsa sulki.
Yksi tiesi kertoa kevättuulten mailta,
toinen taisi tarut Lapin tunturin lailta.
Tuo tiesi lännestä sotasanat uudet,
tämä idän impien kuvas ihanuudet.
Toisen suu jo odotti, kun toinen suunsa sulki.
Otava se kääntyi ja yön hetket kulki.
Metsä oli pimeä ja tie sumuvyössä.
Ääneti tulehen me tuijotimme yössä.
Minkä tuli mielehen vielä emovainaa,
minkä mieltä yhä muisto murhien painaa.
Yksi mietti kavaluutta ystävän armaan,
toinen suri syksyä sydämensä harmaan.
Orpo itki emoa ja murhamies rauhaa,
kaikki kaipas kotia ja lapsuutta lauhaa.
Ei ole suuri apu mieron nuotioista,
toista puolta polttaa, kun jäätää jo toista.
Metsä oli pimeä ja tie sumuvyössä.
Ääneti tuhkaan me tuijotimme yössä.
1897
Костры нищих
Один пришел оттуда, другой пришел отсюда,
кто с запада, кто с севера, с востока или с юга.
Один верхом, – хоть нищий был, – на дорогом коне,
другой пешком, оборванный, с печалью в голове.
Различные дороги их, но легкой – ни одной,
кто прямо шел и правильно, а кто-то по кривой.
И вот, все к ночи встретились и разожгли костры,
и было много нас таких, чьи языки остры.
Сидели мы компанией, подобные друзьям,
болтали беззаботно мы, и Бог нам был судья.
Вино рекою – с шутками, и вовсе неспроста
одни уста спешат сменить уставшие уста.
Один поведал о ветрах. Рассказывал другой
легенды, басни о горах Лапландии родной.
Один немало слов с войны принес в наш обиход,
другой – красой восточных дев разволновал народ.
Одни уста спешат сменить уставшие уста.
Звезда Полярная взошла, настало время сна.
Во мраке лес, туман накрыл, увел дорогу прочь.
В молчании задумчиво мы созерцали ночь.
Один сиротство вспомнил, мать убитую свою
и сад, и огород, и дом, где жил он, как в раю.
Кто вспомнил о предательстве подруги – эх, дела!
А кто – про грусть сердечную, что осень принесла.
А кто-то маялся в ночи от тяжести иной:
убийца мир искал душе, вымаливал покой.
Не слишком много помощи для нищих от костра,
он греет не со всех сторон – замерзнешь до утра.
Во мраке лес, туман накрыл, увел дорогу прочь.
В молчании задумчиво мы созерцали ночь.
2012
Переводы с финского Геннадия Михлина
